Zjarri ndez zjarr
nga Leonard Ravenhill
Njerëzit e lutjes duhet të jenë njerëz
prej çeliku, sepse ata do të sulmohen nga Satani që përpara se të përpiqen ata
të sulmojnë mbretërinë e tij.
Të luturit që është thjesht një listë
kërkesash i parashtruar Zotit të universit, është vetëm ana më e vogël e kësaj
të vërtete shumëanëshe. Si çdo gjë
tjetër në jetën e të krishterë, ne mund të humbasim bilancën e duhur kur vjen
fjala për lutje. Lutja nuk e zëvendëson
dot punën. Mirëpo, po aq e vërtetë është
se edhe puna nuk e zëvendëson dot lutjen.
Në veprën e tij mjeshtërore, por pak të panjohur, “Arma e Lutjes” (“The
Weapon of Prayer”), E. M. Bounds thotë: “Është më mirë që ta lëmë mënjanë punën
për njëfarë kohe për arsye se duhet të lutemi, sesa të neglizhojmë fare lutjen
për arsye se jemi aq të zënë me punë”.
Gjithashtu ai thotë: “Veglat më të efektshëm në përhapjen e njohurisë së
Zotit, në bërjen e punës së tij në tokë, të cilët si mure të forta u bëjnë
ballë valëve të ligësisë, janë udhëheqësit lutës të kishave. Zoti mbështetet në ta, i përdor ata dhe i
bekon”.
Padyshim që ringjallja vonohet sepse puna
e lutjes zbehet. Asgjë nuk e frikëson
Satanin ose ferrin më shumë sesa njerëzit që luten. Një njeri që ka jetuar gjatë, nuk do të thotë
se ka jetuar mirë. Një njeri vetëm
njëzet e tetë vjeç mund të vdesë me një mençuri si prej njëqind vitesh. Pilivesa del nga lëvozhga dhe, e veshur me
ngjyrë blu si prej safiri, fluturon nëpër fushat vetëm për disa ditë. Mirëpo,
asnjë lule në tokë nuk ka ngjyrë më të thellë e më të bukur sesa këtë ngjyrë
blu të tijën. Kështu është edhe në
sferën frymërore. Rrobat më të pasura të
shpirtit thuren në tezgjahët e lutjes dhe ngjyrosen në vuajtjet e Krishtit.
Misionarët e tjerë
e kishin zili jetën frymërore të Henry Martyn-it. Njëri tha për të: “Oh, sikur të mund të
imitoja sjelljen e tij të përsosur, devotshmërinë e tij, zellin e tij, epërsinë
e tij ndaj botës, dashurinë e tij për të tjerët, merakun e tij për të
shfrytëzuar çdo rast për të mirën frymërore të të tjerëve, të kuptuarin e tij
të Krishtit si dhe temperamentin e tij qiellor!” Këto cilësitë e përbëjnë sekretin e
përshtypjeve të mrekullueshme që ai la në Indi.
Martyn-i thotë për vetveten: “Rrugët e urtësisë më duken më të ëmbla dhe
më të arsyeshme se kurrë. Botës i ka
humbur shija dhe ajo më duket më shqetësuese”.
“Gjëja kryesore për të cilën vajtoj,” shton ai, “është nevoja ime për
fuqinë e Zotit dhe mungesa e zjarrit në lutje të fshehtë, sidomos kur lutem për
të pashpëtuarit. Në përpjesëtim me
dritën frymërore që kam, ngrohtësia nuk rritet brenda meje.” A dëshiron dikush t’ia hedhë gurin e parë
Henry Martyn-it? Mos duhet të pranojmë
ne të gjithë se kur vjen fjala për ndërmjetësim na mungon “nxehtësia”?
Nga natyra e
vet, zjarri ndez zjarr. Në qoftë se ka
lënde të tjera të djegshme afër, zjarri
thjesht ka për t’u përhapur:
“Ja, një zjarr i vogël ç’pyll të madh djeg!”. Zjarri kurrë
nuk mund të prodhojë akull, dhe nga djalli nuk mund të dalin shenjtorë. Pastorët të cilët me zor luten nuk mund të
prodhojnë luftëtarë të ndërmjetësimit.
Megjithatë një shkëndijë e vetme nga kudhra mund të ndezë flakë një qytet të tërë. Nga një qiri i vetëm dhjetë mijë të tjerë
mund të ndizen! Jeta e pakrahasueshme e
lutjes e David Brainerd-it ndezi shumë yje që kanë shkëlqyer në qiellin e ungjilltarëve
(si p.sh. Carey, Payson, etj.).
Kur William Carey e lexoi
historinë e jetës së Brainerd-it, i filloi një dinamikë në zemër që e çoi atë
më në fund në Indi si misionar.
Gjithashtu nga flaka e shpirtit të shkrirë të Brainerd-it, qiriri i
zemrës së Edward Payson-it u ndez nga Perëndia. Kështu, thjesht nga ditari i
apostullit që shërbente mes vendasve të Amerikës së Veriut, i cili trupin e
kishte plot dhimbje dhe që vishej me rroba prej lëkure lope, Payson-i u frymëzua dhe filloi në moshën njëzet
një jetë lutjeje që pothuajse e tejkaloi atë të Brainerd-it. Të shtojmë
edhe një njeri tjetër të afërm frymëror të Brainerd-it, një mjeshtër lutjeje i
cili vdiq tepër i ri në moshën njëzet e nëntë vjeç, pra Robert Murray McCheyne. Ky gjigand
i lutjes u tërhoq në fillim si në mënyrë magnetike ndaj kësaj pune (që është
gjëja më e madhe që mund të bëjë njeriu) duke lexuar për Brainerd-in.
Një tjetër njeri i madh,
Jonathan Edwards, e vëzhgoi nga afër Brainerd-in (ndërsa e bija e tij Jerusha
qante)[1], ndërsa gjendja
fizike po i keqësohej gjithnjë e më shumë Brainerd-it. I perëndishmi Edwards shkroi: “E lavdëroj Zotin që në providencën e tij Brainerd-i po i
kalon ditët e fundit të jetës së tij në shtëpinë time, që të mund të dëgjoj
lutjet e tij, që të mund të vëzhgoj shenjtërinë e tij, si dhe që të marr
frymëzim nga shembulli i tij.” Në kohën
kur Brainerd-i po vdiste, Wesley ishte në kulm të shërbesës së tij. Dëgjojini fjalët e këtij kur foli njëherë në
një konferencë metodiste në Angli. Ai
tha: “Çfarë mund të bëhet për të ringjallur punën e Zotit atje ku ka vdekur
ajo?” Dhe pastaj ky ungjilltar i
palodhshëm, i cili tronditi tre mbretëri, iu përgjigj pyetjes së vet duke
thënë: “Çdo predikues le të lexojë me kujdes ditarin e David Brainerd-it”.
Kështu, ja
ku i kemi. Le t’i rreshtojmë: Payson,
McCheyne, Carey, Edwards, Wesley – burra të spikatur këta në punën e Perëndisë,
dhe të gjithë të ndezur nga e njëjta flakë e vetme, dhe të gjithë borxhllinj
ndaj Brainerd-it të sëmurë por përgjërues.
Sot jetojmë
në ditët e konfliktit më të madh në histori.
Kjo gjë e shtrembëruar jobiblike që e quajmë Kishën, e cila përzihet me
botën dhe e çnderon të ashtuquajtur Zotin e saj, është zbuluar për atë që është
– një mashtrim. Kisha e vërtetë ka
lindur nga lart. Brenda saj nuk ka
mëkatarë, dhe jashtë saj nuk ka shenjtorë.
Askush nuk mund të vendosë emrin e një tjetri në listën e anëtarëve të
saj, dhe askush nuk mund ta heqë emrin e tjetrit nga ajo listë. Lavdi Zotit, kjo Kishë e cila ka ende një
mbetje të vogël në botë gjithë qenien e saj e ka të bazuar në lutje. Lutja është dëshira e sinqertë e shpirtit të
saj.
Ashtu si
bomba e parë bërthamore tronditi Hiroshimën, kështu vetëm lutja mund të lëshojë
atë lloj fuqie frymërore që do të trondisë zemrat e njerëzve. Ky paganizëm i kulturuar, këta tempuj
idhujsh, këta miliona njerëz të frikësuar dhe të verbuar nga mëkati mund të
vijnë te Zoti vetëm pasi Kisha të jetë vënë në lëvizje nga Zoti për gjendjen e
tyre të humbur.
Djalli do të
përpiqet të na rrëmbejë nga “dhomëza e lutjes” duke përdorur çfarëdolloj
mashtrimi. Sepse në lutje njeriu është i
lidhur me Perëndinë, dhe në atë bashkim Satani është i mundur. Shumë mirë e di këtë ai. Kështu që, në qoftë se ai mund të arrijë ta
kyçë derën e dhomëzës, shqetësimet dhe meraqet e jetës do ta zënë mendjen e
besimtarit. Ndaj në këtë pikë ne duhet
të ngremë mbrojtjen tonë kryesore – pra, gjakun e Krishtit. Një mënyrë tjetër e dobishme për të
kontrolluar mendimet tona endacake që të mund të përqëndrohemi kur lutemi,
është që të lutemi me zë ose të flasim të paktën disa fjalë, megjithëse nuk
është e domosdoshme që të lutemi me zë të lartë.
Duke pasur filluar të
lutemi dhe duke korrur kështu fitore mbi Satanin, fuqia tjetër e jona qëndron
tek “premtimet
e çmueshme dhe shumë të mëdha
të Zotit”. Në
këtë pikë qëndrojmë në një themel të fortë e të patundshëm. Këtu bëjmë biznes si të thuash me
qiellin. Këtu Zoti na ka dhënë besë, dhe
dëshiron fortë të na dëgjojë duke nderuar atë me besimin tonë. Këtu ne mund të angazhohemi në luftë, jo me
Perëndinë, por kundër principatave të errëta, sepse ashtu si ne nuk duam të
humbasim ashtu edhe vetë Satani nuk do që të humbasë asnjë nga mbretëria e tij.
Shpirtrat e njerëzve janë thesaret e
tij. Shpirtrat që janë në rrugë për në
skëtërrë, shpirtrat që dyshojnë, shpirtrat që dehen, shpirtrat që nuk i binden
Zotit, shpirtrat që janë të sëmurë, shpirtrat që janë fetarë, shpirtrat e të
rinjve, shpirtrat e të moshuarve, dhe madje të gjithë
shpirtrat që janë larg fuqisë ripërtëritëse të Frymës së Shenjtë – këta
që të gjithë janë zotëruar prej Satanit, megjithëse thellësitë e zotërimit të
tij ndryshojnë. Shpirtrat e besimtarëve,
në nivele të ndryshme frymërore, janë shënjestra të veçanta për shigjetat e tij
të zjarrta, por “mburoja e besimit” do t’i heqë të gjitha këto, dhe do të na
lërë të gjithë të padëmtuar, bekuar qoftë Zoti!
Lutja nuk është për
mbrojtje. Për atë punë e kemi mburojen e
besimit. Lutja është arma jonë
sekrete. (Në fakt, ajo u duket sekrete
shumë besimtarëve. Kush prej nesh,
pavarësisht nga gjithçka që kemi lexuar, pretendon të dijë shumë për këtë punë
mjeshtërore të lutjes?). Ne nuk e
mundojmë Satanin me anë të lutjes, sepse Krishti e pushtoi atë dy mijë vjet më
parë. Satani fryhet, gënjen dhe vepron
përmes mashtimeve, goditjeve dhe pengesave.
Shpeshherë e bëjmë gabimin që lëjojmë që kërcënimet e tij të na e prekin
zemrën dhe kështu e harrojmë “madhështinë e jashtëzakonshme të fuqisë së Zotit
ndaj nesh”. Krishti,
Mjeshtri në punën e lutjes, tha: “Unë ju jap pushtet mbi çdo pushtet të
armikut”. Kjo është fitorja jonë.
Ndërsa lutet, shpirti i
besimtarit tërhiqet ndaj Zotit. Lutja e
vërtetë të ha shumë kohë. Kur jemi të
rinj në besim, koha duket sikur nuk kalon kur lutemi. Por kur jemi më të rritur në besim dhe kështu
më të mësuar me këtë punë të shenjtë, koha ikën fluturimthi. Lutja na e zbut shpirtin. Vini re, ne kurrë
nuk lutemi për njerëzit për të cilët bëjmë thashetheme, dhe kurrë nuk bëjmë
thashetheme për njerëzit për të cilët lutemi! Sepse lutja është një pastrues i shkëlqyeshëm
i shpirtit. Jam i vetëdijshëm për faktin
që gjaku i Krishtit është pastruesi më i mrekullueshëm i shpirtit. Por ndërsa lutemi, nëse ka ndonjë mëkat të
parrëfyer tek ne, gjaku i nxjerrë nga damarët e Emmanuel-it na pastron fortë e
thellë më anë të Frymës së Shenjtë.
Për sa kohë që nuk
lutemi siç duhet, unë besoj se Satani nuk merakoset aq shumë edhe kur fitojmë
më shumë njohuri biblike. Është
pikërisht atëherë kur lutemi që i hedhim në praktikë ato mësimet që kemi marrë
nga Fjala. Çfarë vlere kanë njohuritë më
të mëdha nëse zemrat i kemi të cekëta?
Çfarë vlere ka nëse kemi respektin e njerëzve, por s'kemi një
marrëdhënie të qëndrueshme me Perëndinë?
Çfarë vlere ka nëse kemi një fizik të pastër, por mendjet dhe shpirtrat
i kemi të ndotura? Çfarë vlere ka nëse
kemi një devotshmëri fetare por një shpirt mishor? Pse të krekosemi me forcën tonë fizike kur
nga ana frymërore jemi të dobët? Për
çfarë na vlen pasuria botërore nëse nga ana frymërore jemi të varfër? Kush mund të ngushëllohet në popullaritetin e
tij shoqëror nëse ai është i panjohur në ferr?
Është atëherë kur lutemi që gjithë këto mospërshtatjet frymërore
fillojnë të ndreqen.
Besimtari i
cili do që të jetë i lirë nga mendimet e gabuara frymërore të këtyre ditëve,
duhet të qëndrojë në një marrëdhënie të afërt me Perëndinë. Ai/ajo që është i/e etur për pasuritë
frymërore dhe do që Zoti t’ia dëgjojë lutjet, duhet të mësohet me vetminë si
dhe që të hajë shumë nga “buka e pikëllimit”.
Ai mund të ketë (ose mund të mos ketë) shumë kundërshtime nga familja
apo shoqëria. Por sigurisht që ai do të
përjetojë shumë konflikte frymërore, dhe shpeshherë do t’i duhet të mos flasë
për këto gjëra (gjë kjo që mund të krijojë keqkuptime). Do t’i duhet edhe që të tërhiqet nganjëherë
nga shoqëria e tij më e preferuar që të mund të kalojë në lutje. Sepse të dashuruarit duan të jenë vetëm, dhe
majat e larta të jetës frymërore arrihen në vetmi. Poeti thotë:
Dëgjova një
zë që thoshte, “Më ndiqni,”
Vetëm kaq.
Gjithë
gëzimet e tokës u zbehën,
Shpirti im
shkoi pas tij.
U ngrita dhe
e ndoqa,
Vetëm kaq.
Nëse e
dëgjoni zërin e tij,
A do ta
ndiqni dhe ju?
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.