Copyright © Michael A. Brown 2017
“Na
mëso, pra, të numërojmë ditët tona për të pasur një zemër të urtë”
(Ps. 90:12)
(Ps. 90:12)
Na thuhet se
në vitin 2015 jetëzgjatësia mesatare e meshkujve në Shqipëri ishte afërsisht
76.2 vjet, kurse
ajo e femrave 79.7 vjet.[1]
Kështu që,
sipas kësaj, një burrë që përfundon duke kaluar një jetë të tillë mesatare, do
të ketë jetuar për nja 27.832 ditë (duke përfshirë edhe ditët shtesë çdo katërvjetësh). Një burrë i
cili ditën e sotme mbush 50-shin, tashmë do të ketë jetuar afërsisht 18.262 ditë,
dhe i mbeten për të jetuar afërsisht 9.570 ditë të tjera. Kuptohet që jeta
e njeriut mund të zgjasë më shumë ose më pak se kaq. Ne thjesht nuk e dimë se sa do të
jetojmë. Natyrisht që të gjithë ne urojmë
të jetojmë sa më gjatë që të jetë e mundur, mirëpo fakti është që në fund të
fundit askush nuk e di kohëzgjatjen e jetës së tij. Fjala e Perëndisë na e bën të qartë që largimi
ynë nga kjo jetë mund të jetë në çfarëdolloj
kohe. Mirëpo,
do t’i përdor shifra të tilla për të nxjerrë në pah atë që dua ta them më poshtë
në lidhje me të ardhmen e jetës sonë si dhe me kohën që na mbetet.
Kur jemi të rinj, s’para mendojmë shumë për të
ardhmen. Në këtë moshë gjërat e së
ardhmes na duken kaq larg sa duket sikur s’kanë për të ndodhur kurrë. Zhytemi në interesat dhe qejfet e së tashmes
dhe s’mendojmë për të ardhmen e largët. Në vitet e mëvonshme, kur martohemi
dhe behëmi prindër fillojmë të jemi më shumë të preokupuar me punët dhe
problemet tona të përditshme, dhe jepemi pas këtyre që nga mëngjesi deri në
darkë. Koha na ikën shpejt. Ditët dhe javët kalojnë si me vrap. Sikur ikin dhe zhduken kaq shpejt saqë shpesh
harrohen, dhe kujtimet mbeten nëpër fotografitë që bëmë në raste të
ndryshme. Vërtet që koha fluturon… Këtë e mësuam në
gjuhë latine kur ishim në shkollë: tempus fugit, thoshin romakët. Pastaj kur të arrijmë të 40-at dhe 50-at,
s’është gjë e rrallë të ndjehemi sikur jeta s’ka më tepër qëllim sesa të
plotësojmë përgjegjësitë që i kemi pranë dhe kërkesat e nevojat e familjes. Shpeshherë e pyesim vetveten se çfarë po
bëjmë me jetën tonë? Mirëpo, një ditë
dikur në mes të 50-ve sikur na hapen sytë dhe zgjohemi ndaj faktit që s’paska
dhe shumë kohë që na ka mbetur, si dhe që në fakt e kemi kaluar tashmë shumicën
e jetës sonë. Realizimi i këtij fakti
mund të bëjë që fundi i jetës sonë të mos na duket dhe aq larg, dhe madje mund
të duket shumë afër. Na afrohet
përjetësia, dhe na godet ky realitet. Po
i afrohemi shpejt kthesës së fundit dhë njëqind metërshit të finishit të garës
sonë…
Pavarësisht nga çfarë
mendojnë jobesimtarët (dhe madje edhe disa të ashtuquajtur besimtarë!) në
lidhje me gjykimin e përjetshëm, kjo gjë konsiderohej si një nga mësimet
themelore të Krishterimit të hershëm (Heb. 6:2). Apostujt i nxisnin shpesh besimtarët e hershëm që të kalonin jetën e tyre të
përditshme nën dritën e realitetit të përjetshëm. Jeta është e shkurtër dhe kalimtare, si një lule që mbin dhe pastaj pritet; si një hije që
ikën me vrap dhe nuk e ka të gjatë; si bar që gjelbëron në mëngjes dhe në
mbrëmje kositet dhe thahet; si një lule që, po t’i kalojë era sipër, ai nuk
është më dhe vendi i tij nuk njihet më (Jobi 14:1-2; Ps. 90:5-6, 103:15-16). Pavarësisht se
sa të zënë mund të jenë njerëzit apo sa të kënaqur që janë me jetesën dhe rehatllëkun
e tyre, është fakt që një ditë ata do të largohen nga kjo jetë. Po të jenë besimtarë, ata do të hyjnë në
prezencën e dashur të vetë Krishtit, duke gëzuar një jetë të përjetshme plot
lumturi të përsosur pa prezencën e mëkatit, dhe duke pritur evaluimin e jetës
së tyre nga Krishti (2 Kor. 5:10).
Mirëpo, po të jenë jobesimtarë, ata do të plandosen pashmangshmërisht
dhe përhershmërisht në Hades, në realitetin e vetëdijshëm, të errët si dhe të
tmerrshme të ndarjes totale nga prezenca dhe jeta e Perëndisë, pa pasur mundësi
për t’u shpëtuar nga ai vend (Luka 16:19-31). Këto fakte janë goditëse. Dhe ajo ditë po i afrohet së shpejti secilit
prej nesh...
Për jobesimtarin, çdo ditë që kalon pa pasur mundësi të dëgjojë
mesazhin e ungjillit si dhe ta pranojë këtë lajmin e mirë të shpëtimit dhe të
jetës së përjetshme në Krisht, do të thotë që atij/asaj i mbetet një ditë më
pak për ta dëgjuar e pranuar, dhe të shpëtojë nga fati i tmerrshëm që e pret pashmangshmërisht
në përjetësi. Përkundrazi,
për besimtarin, çdo
ditë që kalon i jep raste për të kaluar kohë me Jezusin dhe t’i shërbejë atij: duke
ia treguar dikujt lajmin e mirë; mbase të lutet me dikë në nevojë; mbase të
kalojë kohë cilësore me familjen e vet; mbase t’u shërbejë të tjerëve në
dashurinë e Krishtit në çfarëdolloj
mënyre, etj. Kur
arrijmë të kuptojmë se sa pak ditë na kanë mbetur dhe se sa shpejt që po
kalojnë ato, kjo përbën një nxitje të përbrendshme që na shtyn të bëjmë çdo ditë të vlefshme në çfarëdolloj
mënyre, qoftë e vogël apo e madhe. Jeta këtu në këtë tokë nuk vazhdon
përjetë, dhe ajo ka një “datë skadimi” (si të thuash) për
secilin prej nesh.
Vërtet që ka një numër të caktuar ditësh që i ka mbetur secilit
prej nesh, dhe ky numër po zvogëlohet nga dita në ditë,
dhe kur të ketë arritur numrin zero, kemi mbaruar këtu…
Ҫdo
ditë, të cilën e konsumojmë thjesht duke u marrë me çështjet e pafundme të jetës njerëzore, apo në të
cilën humbasim kohë dukë u marrë me kotësira, apo në të cilën nuk arrijmë të
shfrytëzojmë ndonjë rast apo mundësi për të hedhur në praktikë parimet e
mbretërisë së Perëndisë, është ditë e humbur.
Kur ajo ditë të ketë shkuar, nuk do ta kemi më. Rastet dhe mundësitë të cilat nuk i përdorim
apo shfrytëzojmë, ose të cilat i injorojmë apo i lëmë pasdore, janë të humbura,
mbase përgjithmonë. Sa për mua, jeta dhe
shërbesa ime si i krishterë mund të kenë qenë të bekuara deri diku në të
kaluarën, mirëpo kujtimet e vyera që kam për bekimet që kam përjetuar deri më
tani, nuk janë garanci që e ardhmja ime do të jetë po aq e bekuar apo e
frytshme. Pyetja
që më vjen mua në mend është kjo: Ҫfarë
do të bëj unë me ditët që më kanë mbetur mua, këtë
numër ditësh që gjithnjë e më shumë po zvogëlohet? Si do t’i kaloj ato?
Ne duhet t’i përkushtohemi
konceptit të të bërit çdo
ditë të vlefshme në lidhje me punët e mbretërisë së Perëndisë, dhe këtë gjë duhet
ta bëjmë fokusin e çdo
dite që kalojmë, që ta shfrytëzojmë sa më mirë atë kohë që kemi në dorë (Efes.
5:16, Kol. 4:5). Atëherë, kur të qëndrojmë
përpara Krishtit nuk ka për të na ardhur turp, sepse do të jemi të
ndërgjegjshëm që i shfrytëzuam ato raste që Zoti na dha dhe nuk e shpërdoruam kot
jetën tonë. Do të kemi gëzim dhe paqe të
përbrendshme duke ditur që bëmë çmos
me kohën që na u dha, dhe s’do të ndjejmë keqardhje për mënyrën se si e kaluam jetën
tonë si besimtarë.
Po ti, miku im, sa ditë të kanë mbetur, a e ke
llogaritur ndonjëherë? Në ç’mënyre do ta bësh jetën tënde të
vlefshme sot për mbretërinë e Perëndisë?
Dhe çfarë do të
bësh me të nesërmen? Tregohu i urtë dhe jetoji në mënyrë të
mençur dhe me përgjegjshmëri
para Zotit ditët që të kanë mbetur. Ditën
e sotme 50-vjeçarit i kanë mbetur 9.570 ditë, nesër do të ketë 9.569, dhe kështu
në vazhdim. Koha jote po shkon, dhe po
ikën shumë shpejt…
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.