22 Mësoni të prisni kohën e Perëndisë

‘Dhe si u mbushën dyzet vjet, iu shfaq në shkretëtirën e malit Sinai, një engjëll i Zotit në flakën e zjarrit të një ferrishtjeje…’ (Vep. 7:30)

      Dyzet vjet është një periudhë tepër e gjatë për të pritur, duke u përgatitur për një mision të madh.  Por, atëherë kur duket sikur Zoti po vonohet, kjo nuk do të thotë që ai nuk është duke vepruar.  Është pikërisht gjatë kësaj kohe kur ai na përgatit të jemi veglat e tij dhe na pjekuron në forcën e tij.  Në kohën e caktuar Ai do të na ngrejë lart dhe do të jemi të gatshëm për sfidat e detyrës që kemi përpara.  Edhe Jezusi nga Nazareti kaloi tridhjetë vjet në qetësi, i panjohur, duke u rritur në urtësi para se të fillonte punën e tij.

      Zoti kurrë nuk është me nxitim.  Ai kalon shumë vite duke përgatitur ata njerëz që ai ka ndërmend t’i përdorë, dhe ai kurrë nuk mendon se koha e përgatitjes është tepër e gjatë apo e mërzitshme.  Shpeshherë përbërësi më i vështirë i vuajtjes është KOHË.  Një dhimbje e madhe por e shkurtër mund të durohet mjaft lehtë, por kur një trishtim zgjat së tepërmi dhe zvarritet në rrugën e tij të gjatë rraskapitëse në mënyrë monotone vit pas viti, i ndjerë përditë me atë rutinën e mërzitshme të agonisë së pashpresë, atëherë zemra jonë e humbet forcën e saj.  Pa hirin e Perëndisë, zemra jonë me siguri do të bjerë në dëshpërim të errët.

      Jozefi duroi një sprovë të gjatë, dhe shpeshherë Zoti duhet të na ngulitë ato mësimet që mësoi ai edhe në thellësinë e qenies sonë, duke përdorur zjarrin e dhimbjes së zgjatur.  “Ai do të ulet si ai që shkrin dhe pastron argjendin” (Mal. 3:3), mirëpo ai e di specifikisht se sa kohë i duhet.  Si një argjendar i vërtetë, Përendia e shuan zjarrin në momentin që ai shikon imazhin e tij në metalin rrezatues.

      Mbase sot nuk mund të shohim rezultatin përfundimtar të planit të bukur që Zoti ka fshehur “në hijen e dorës së tij” (Isa. 49:2).  Ai mund të ketë qenë i fshehur për një kohë që neve na duket tepër e gjatë, por besimi ynë mund të mbështetet tek siguria e asaj që Zoti është i ulur në fronin e tij.  Dhe për arsye të kësaj sigurie, ne mund të presim qetësisht për atë kohë kur me kënaqësi do të themi, “të gjitha gjërat [kanë bashkëvepruar] për të mirë” (Rom. 8:28).

      Ashtu si Jozefi, ne duhet të kemi kujdes që të fokusohemi tek të mësuarit gjithë mësimet e shkollës së sprovës në vend që thjesht të fokusohemi me sytë e ankthit tek koha e çlirimit tonë të ardhshëm.  Ka një arsye për çdo mësim, dhe atëherë kur të jëmi të gatshëm, çlirimi ynë sigurisht që do të vijë.  Atëherë do të kuptojmë se ne kurrë nuk do të mund të kishim shërbyer në vendin e ri dhe më të lartë të shërbesës pa mësuar pikërisht ato gjëra që mësuam gjatë përvojës sonë të hidhur.  Perëndia po na mëson dhe po na trajnon në një proçes, që të jemi të përgatitur dhe të gatshëm për shërbesën tonë të ardhshëm si dhe bekime më të mëdha.  Dhe në qoftë se kemi zhvilluar ato cilësitë që na bëjnë të gatshëm që të zëmë vendin e duhur, asgjë nuk ka për të na penguar që ta arrijmë këtë gjë atëherë kur të ketë ardhur koha e Zotit.

      Mos e vidhni të nesërmen nga duart e Perëndisë.  Kurrë mos vraponi pa menduar përpara Zotit.  Mësoni të prisni kohën e tij.  Jepja kohë që t’ju flasë dhe t’jua zbulojë vullnetin e tij.  Ai kurrë nuk është me vonesë – mësoni të prisni!

[Cowman, L.B. Streams in the Desert, lexim i përditshëm për 22 mars.]