Copyright © 2018 Michael A. Brown
“Prediko fjalën…”
(2 Tim. 4:2)
Shënim përkatës
Për
hir të thjeshtësisë në të shkruarit ky blog shprehet në gjini mashkullore. Edhe pse është e vërtetë që shumica e
predikuesve janë burra, dihet që ka edhe mjaft gra në trupin mbarëbotëror të
Krishtit të cilat janë shumë bekim si predikuese. Kështu që, mësimet dhe nxitjet në këtë blog
janë po aq të vërteta dhe të nevojshme për ato gra që predikojnë siç janë dhe
për burrat. Faleminderit për
mirëkuptimin tuaj!
Ai që është vërtet predikues është njeri i
Perëndisë. Ai ka mësuar në përvojë që,
në qoftë se vërtet do të ketë një mesazh që ka për t’ua ndryshuar jetën
dëgjuesve, atëherë është e domosdoshme që ai të jetë njeri që kalon shumë kohë
vetëm për vetëm me Perëndinë. Ai ështe
njeri që ka mësuar të dëgjojë si dhe të dallojë fjalën e Perëndisë. Ai do të rrijë me Zotin – si ditën ashtu edhe
natën, në qoftë se i duhet – derisa të dijë që ka dëgjuar prej tij. Në këtë kuptim, kur flet nga katedra, ai
është profet i Perëndisë, sepse po flet në emër të Zotit. Që të flasë fjalën e Zotit në mënyrë të
efektshme, predikuesi duhet të jetë duke mbajtur një fjalë të gjallë nga Zoti
në zemrën e vet. Në ditët e sotme ka
nevojë që t’i kthehemi të predikuarit profetik.
Njerëzit (si besimtarë ashtu edhe jobesimtarë) duhet t’i lënë takimet e
kishës duke ditur thellë në zemër që Zoti u ka folur. Vetëm atëherë do të jenë të hapur ndaj Zotit
në mënyrë që ai të mund t’ua ndryshojë jetën.
Predikuesi duhet të jetë njeri që vërtet mund të dëgjojë dhe të dallojë
mesazhin që Zoti do që ai të predikojë.
Duhet të jetë si engjëlli Gabriel i cili i tha Zakarias: ‘Unë jam Gabrieli që rri në prani të
Perëndisë; dhe jam dërguar të flas me ty dhe të të njoftoj këto lajme të mira’
(Luka 1:19). Vetëm atëherë do të ketë
bukë të freskët frymërore që mund t’ua japë dëgjuesve.
Kjo
punë nuk është si lloje të tjera pune. Është thirrje e lartë dhe e shenjtë për të
cilën një ditë ne do të japim llogari (2 Kor. 5:10). Në qoftë se fuqia e Zotit ka për të vepruar
duke ndryshuar vërtet jetët e njerëzve, atëherë nuk mundet dhe nuk duhet që ne
të shikojmë punën që bëjmë për Zotin thjesht si mënyrë për të fituar bukën e
gojës. Kemi nevojë për udhëheqës që janë
vërtet frymërorë dhe të pjekuruar në Krisht, të cilët janë të gatshëm të mbajnë
përditë barrën e punës së mbretërisë së Perëndisë mbi supet e veta, si dhe që
ta kenë këtë fokusin primar dhe detyrën e parë në jetë (2 Kor. 11:28). Kemi
nevojë për njerëz shërbesa e të cilëve i godet fortë në shënjestër punët e
djallit dhe i shkatërron ato.
Atëherë jetët e njerëzve kanë për t’u ndryshuar. O burra, ku jeni?
Predikime që janë kaq të thata dhe të
pafuqishme saqë e sjellin popullin e Perëndisë në fund të durimit, nuk e
kryejnë dot këtë detyrë që na është dhënë.
Mjaft me predikues të papërgatitur që s’dinë të lidhin dy fjalë dhe
servirin thjesht një lëmsh mendimesh! Të
predikuarit nuk është punë llafesh. Qëllimi
i Zotit në të predikuarit kurrë nuk është që besimtarët të bëhen aq të
përgjumur saqë fillojnë të flenë në karrige.
Kjo është që të predikojmë me një shpatë jo të mprehtë në duart tona. Në këtë mënyrë thjesht jepen mesazhe
intelektuale të vdekura që s’kanë asnjë lloj efekti. Këto lloj mesazhesh edhe mund të jenë shumë
të mira nga ana e ekzegjezës, mirëpo ato harrohen shpejt dhe nuk prodhojnë
pothuajse aspak fryt, përveç se i bëjnë kishat të përgjumura dhe i lënë
njerëzit të pandryshuar. Këtë punë nuk e
bëjmë dot thjesht me forcat tona njerëzore.
Nga ana e Zotit, të predikuarit kurrë nuk ka për qëllim që të jetë një
formë komunikimi intelektual i pafuqishëm në të cilin ne thjesht mund të shesim
mend se sa të shkathët dhe të talentuar jemi në të studjuar apo
komunikuar. Predikues mesazhet e të cilëve
krijohen kryesisht në dhomën e studimit dhe që përfshijnë citime pa fund prej
shkrimeve të të tjerëve, nuk kanë asgjë me peshë frymërore për të thënë. Mesazhe që thjesht janë marrë nga interneti
ose që janë kopjuar nga ndonjë libër që predikuesi ka lexuar kohët e fundit,
nuk janë mesazhe që kanë buruar nga prezenca e Perëndisë. Fjalë ka me bollëk nga katedra, po fuqia ku
është?
O
predikues, mësoni se si të merrni vetë, mesazhe të freskëta nga Zoti! Zoti sigurisht që do t’ju flasë juve, ashtu
siç u flet dhe u ka folur dhe të tjerëve.
Kështu që, bëjeni një zakon
personal tuajin që të rrini shpesh vetëm për vetëm me Zotin. Perëndia do që të sjellë jetë dhe bekim! Ai do që të zgjojë besimtarët që ata të rriten
në Krisht! Ai do që t’i mbushë zemrat e
njerëzve me fjalën e tij të gjallë! Populli
i Perëndisë ka nevojë çdo javë për bukë frymërore të freskët. Dhe është përgjegjësia e predikuesit ta gjejë
këtë bukë dhe t’ua sjellë atyre. Zoti do
që besimtarët të mundë të dalin të bekuar nga kisha, të ushqyer mirë, të
ngritur lart si dhe të inkurajuar, dhe në gjendje për t’i përballuar sfidat e
javës që vijon.
Predikuesi nuk është i përgatitur
tamam të predikojë përderisa të mos jetë qullur në prezencën e Perëndisë. Prezencën e Perëndisë duhet ta mbajë më vete
për në katedër. Zoti nuk mund të përdorë
një njeri për të ndikuar jetët e të tjerëve, për sa kohë që prezenca e tij nuk
vepron përmes atij njeriu. Ky njeri
duhet të bëhet përçues nëpërmjet të cilit prezenca dhe fuqia e Perëndisë mund
të veprojnë. Kjo mund të ndodhë vetëm
atëherë kur ai është qullur në prezencën e tij.
I vetmi njeri i cili mund të çojë të tjerët në prezencën e Perëndisë,
është ai që vetë ka qenë në prezencën e tij (dhe kjo është po aq e vërtetë për
ata që drejtojnë adhurim në kishë, sesa është për predikuesit). Është ai i cili së pari ka qenë ndikuar nga
Perëndia në dhomëzën e lutjes që mund të ndikojë të tjerët për Zotin nga
katedra. Kjo është punë frymërore që
kërkon që vetë predikuesi të përgatitet nga ana frymërore. Fuqia e
Perëndisë rrjedh vetëm përmes atij njeriu i cili është përkushtuar të jetojë
afër me Zotin si dhe të ecë përditë në prezencën e tij.
Është
e vërtetë që njeriu duhet të kalojë kohë duke studjuar fjalën e Zotit që të
mund të përgatisë mesazhin e tij. Për më
tepër, mbase do t’i duhet të lexojë pak nëpër disa libra për ndonjë ndihmë
përkatëse në lidhje me detajet e temës së predikimit. Gjithashtu, kuptohet që ai duhet të arrijë të
komunikojë në mënyrë të efektshme në takime publike. Sidoqoftë, të predikuarit nuk është një punë
intelektuale në të cilën ne flasim dhe të tjerët na dëgjojnë dhe preken vetëm
në anën mendore. Jo! Qëllimi
i Zotit në të predikuarit është që ta përdorë njeriun të komunikojë mesazhin e
fjalës së tij, por që në të njëjtën kohë prezenca dhe fuqia e tij të veprojë
nëpërmjet këtij mesazhi për të ndikuar dhe ndryshuar gjendjen frymërore të
dëgjuesve. Ajo që bën që të
predikuarit e fjalës së Perëndisë të ndryshojë nga çdo lloj tjetër komunikimi
publik, është që Zoti ka për qëllim që ajo të bëhet në mënyrë të tillë që
predikuesi është i mbushur me fuqinë e tij ndërsa po e bën. Të predikuarit është në radhë të parë një
formë komunikimi që synohet të jetë i fuqizuar nga Fryma e Shenjtë dhe të
rrjedhë i fuqizuar përmes zemrës, mendjes and gojës së predikuesit.
Një
mesazh i cili është krijuar kryesisht me anë të të studjuarit do të arrijë
vetëm tek mendjet e dëgjuesve, dhe ajo nuk ka për t’ia ndryshuar jetën
askujt. Mendja arrin vetëm tek
mendja. Sidoqoftë, një mesazh i cili
është përgatitur me anë të lutjes në prezencën e Perëndisë, ia mbush frymën dhe
zemrën predikuesit me fjalën e gjallë të Zotit.
Jeta e kësaj fjale ka për të arritur pastaj tek zemrat e dëgjuesve dhe
do të ndikojë jetët e tyre. Fjala e
gjallë e Perëndisë bëhet si shpatë e mprehtë me dy tehe në gojën e predikuesit,
që i prek dhe zgjon zemrat e njerëzve të cilët ose pranojnë ose rezistojnë këtë
fjalë të Zotit. Fryma e fuqizuar depërton
tek frymat e dëgjuesve, dhe zemra e mbushur depërton tek zemrat e tyre. Mirë tha Bounds-i: “Predikimi i vërtetë del
nga dhomëza”. Të predikuarit e vërtetë
lindet në dhomëzën e lutjes. Ajo është e
përshkuar me prezencën e Perëndisë si dhe me një atmosferë lutjeje, adhurimi
dhe besimi. Dihet mjaft mirë që katedra luan një rol qendror në jetën e kishës,
por e ardhmja e kishës varet në radhë të
parë nga dhomëza, jo nga katedra.
Mbase
besimtarët ndonjëherë duhet të kyçin pastorin e tyre në ndonjë dhomë dhe ta
mbajnë vetë çelësin. Le të presin derisa
ai të jetë i mbushur me prezencën rrezatuese të Zotit (Eks. 34:29-35), dhe
vetëm atëherë t’ia hapin derën dhe ta lejojnë atë që të hyjë në katedër?! E kam me shaka kuptohet, por çfarë ndryshimi
do të bënte një gjë e tillë! Besoni s’besoni
është pikërisht kjo që bëri njëherë ungjilltari A.A. Allen. Ndodhi në një kohë kur ai ishte mjaft i dëshpëruar
ngaqë i mungonte fuqia e Zotit në shërbesë.
E ndiente fort nevojën që Zoti t’i fliste për këtë gjë. Mirëpo, ai dinte gjithashtu që nuk kishte
shumë vetëdisiplinë. Kështu që i tha të
shoqes që ta kyçte derën e dhomës nga jashtë dhe të mos e hapte, derisa të
dinte ai që Zoti i kishte folur. Jo
vetëm që ai u takua fuqimisht me Zotin atë ditë në atë dhomëzë, por rrjedhoja e
këtij takimi ishte që me kalimin e disa viteve gjithë shërbesa e tij u
transformua.[1]
Fjala
e Perëndisë është si zjarr flakërues, keshtu që ky zjarr duhet të jetë flakë ne
zemrën e predikuesit (Jer. 20:9, 23:29).
Atëherë kur zemra e tij është vërtët e mbushur me fjalën e Zotit, ai do
jetë zjarr për Perëndinë. Njerëzit do ta
dallojnë këtë zjarr tek ai dhe do t’ia ndiejnë nxehtësinë, teksa e dëgjojnë
predikimin. Besimtarëve do t’u pëlqejë
shumë kjo gjë, dhe ka të ngjarë që pastaj ata mezi do të presin të vijnë prapë për
ta dëgjuar. Dhe për më tepër, zemrat e
tyre do të preken nga ky zjarr dhe do të mbushen vetë me besim. Ata nuk vijnë në kishë për të dëgjuar
predikues me zemra të ftohta. Në lidhje
me mesazhet e veta, Uesli tha se së pari do ta ndizte flakë vetveten dhe pastaj
do t’i ftonte njerëzit të vinin që ta shikonin duke u djegur! Një predikues tjetër i vjetër tha që metoda
që ai përdorte për ta përgatitur predikimin ishte shumë e thjeshtë: do të hynte
në dhomëzën e tij, do t’i rrëfente gjithë mëkatet Zotit, do ta lexonte Biblën
derisa ta gjente mesazhin, do të lutej derisa të bëhej flakë, dhe pastaj do të
predikonte lirisht!
Fjala
e Perëndisë është gjithashtu si çekiç që thyen gurin (Jer. 23:29), kështu që
fjala e Zotit në gojën e predikuesit duhet të jetë mjaft e gjallë dhe e
fuqishme aq sa të depërtojë në thellësinë e zemrave të ngurta të njerëzve
(Ezek. 36:26). Për më tepër, prezenca e
Perëndisë është si ujë i gjallë që rrjedh (Gjoni 7:38-39), ndaj ky ujë i gjallë
duhët të rrjedhë nga predikuesi mbi njerëzit ndërsa po predikon, duke ua
gjallëruar zemrat dhe duke sjellë jetë kudo që rrjedh. Atëherë kur predikuesi është qullur në
prezencën e Perëndisë, ai edhe mund të vërë duart mbi besimtarët dhe të shikojë
se si fuqia e Zotit i prek dhe vepron tek ata (Marku 5:27-30). Besimtarët kanë nevojë për prezencën e Frymës
së Shenjtë dhe duan të rifreskohen nga kjo, dhe po ashtu kanë nevojë edhe që
fjala e Zotit të jetë e gjallë. Prandaj
vijnë në kishë. Ata duhet të largohen
pas shërbesës të freskuar nga ana frymërore, duke pasur qenë në prezencën e
Perëndisë dhe duke qenë ushqyer me fjalën e tij të gjallë.
Kur
një predikues ka mësuar se është e domosdoshme që ai ta ketë prezencën e
Perëndisë me veten kur shërben, atëherë ai ka për t’u përkushtuar të kalojë
shumë orë në vetmi me Perëndinë (qoftë ditën qoftë edhe natën) që të jetë i
qullur në prezencën e Zotit. Ai nuk do
të lejojë vetveten që të hyjë në katedër derisa ta ketë të qartë që prezenca e
ndjeshme e Zotit është me të. Do t’i
vijë turp për gjithë fjalët e pafuqishme të shumta që ka thënë në shumë raste
të cilat nuk ndryshuan askënd dhe asgjë.
Kur ai të ketë mësuar të lutet shpeshherë edhe me agjërim para se të
shërbejë, atëherë është vërtet i përgatitur të predikojë, sepse ka arritur të
kuptojë që suksesi dhe frytshmëria e tij varen nga ajo nëse Zoti po
bashkëvepron me atë (Gjoni 15:5). Që të
ndikojë jetët e njerëzve, kuptohet që ai duhet të predikojë fjalën e Perëndisë,
mirëpo vetë fjalët e tij duhet të jenë të përshkuara me vajosjen dhe prezencën
e Zotit. Fjala e Perëndisë duhet të
bëhet shpatë e mprehtë me dy tehe në gojën e tij (Heb. 4:12). Vetëm atëherë mund të flasë Zoti përmes atij
kur predikon. Fjalët e tij duhet të jenë
të mbushura me ngrohtësinë e hirit, dashurisë dhe besimit. Për atë punë 45-minutash që bën në katedër të
dielave, ai duhet të përgatitet duke kaluar shumë orë në prezencën e
Perëndisë. Gjatë javës para se të
predikojë, ai duhet të qullë vetveten në fjalën dhe prezencën e Zotit. Ndryshe
ai është thjesht një njeri që akoma nuk e ka kuptuar këtë thirrje dhe as se si
të përgatitet për atë siç duhet.
Fakti
që mund të jemi tepër të zënë me gjëra të tjera nuk përbën aspak justifikim
para Perëndisë. Ҫdo njeri duhet të
mësojë zanatin e vet, se si ta praktikojë atë dhe se si të përgatisë vetveten
për punën, që të mundë ta zotërojë e të bëhet zanatçi. Njëlloj është edhe me punën e të predikuarit. Ravenhill-i tha njëherë që një pastor i cili
nuk kalon të paktën dy orë në ditë në prezencën e Perëndisë nuk ia vlen të
punësohet. Një aspekt vital dhe i
pazëvendësueshëm i të përgatiturit siç duhet për këtë punë, është kjo çështje e
të qenit shpesh dhe rregullisht në prezencën e Zotit. Është
pjesë e domosdoshme e përshkrimit të punës së predikuesit. Dhe kur një predikues ka mësuar në përvojë,
që të qenët rregullisht në prezencën e Zotit ka rezultate dhe fryte të fuqishme
në shërbesën e tij publike, ateherë ai kurrë nuk do të kënaqet më me një
standart shërbese më të ulët sesa kjo.
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.