Zoti mori një skllav të dënuar me vdekje dhe e rriti si princ.
Ai mori princin dhe e trajnoi si bari. Ai mori skllavin-princin-bari dhe e thirri
të jetë profet. Ai thirri skllavin-princin-bariun-profet për të sfiduar
Faraonin dhe mbretërimin e tij. Zoti e fshehu çlirimtarin në vendin më të
ekspozuar dhe e trajnoi nëpërmjet përvojave dhe eksperiencave që përjetoi.
“Kush jam unë?” ishte pyetja retorike që Moisiu i drejtoi Zotit.
Kishte të drejtë të bënte këtë pyetje sepse jeta e tij kishte qenë tepër e çuditshme,
si e askujt tjetër. Ai ishte unik. Kush mund të argumentojë me Zotin apo të
kuptojë mendimet dhe veprimet e tij?! Ai i jep formë mermerit në heshtje.
Mermeri nuk lejohet të shikojë formën që po i jepet deri në momentin kur Zoti
vendos pasqyrën përpara tij/saj dhe thotë: “Shiko!” Dhe kryevepra mahnitet me bukurinë që shikon,
ndërsa mbushet me turp për gjithë mendimet negative që ka pasur të bazuara mbi
atë çka i panë sytë (copëzat e mermerit që i binin me çdo gdhendje dhe pluhurin
e grumbulluar nën këmbë), dhimbjen që e shoqëroi në çdo hap.
Jo, Zoti nuk ishte duke të shkatërruar, por duke të skalitur për përjetësinë. Mjerimi, sarajet, shkretëtira, vetmia, mohimi, shkurja e mbështjellë në flakë... Të gjitha këto ishin veglat e mjeshtrit. Pa ato ti nuk do të bëheshe kurrë ky që u bëre, dhe nuk do të kishe bërë kurrë veprat që askush para apo pas teje bëri.
Jo, Zoti nuk ishte duke të shkatërruar, por duke të skalitur për përjetësinë. Mjerimi, sarajet, shkretëtira, vetmia, mohimi, shkurja e mbështjellë në flakë... Të gjitha këto ishin veglat e mjeshtrit. Pa ato ti nuk do të bëheshe kurrë ky që u bëre, dhe nuk do të kishe bërë kurrë veprat që askush para apo pas teje bëri.
Copyright 2019 © Suela Pulaha Brown
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.